scream

21.5.17

Parálise

...cando todo deixa de fluír,
cando miro e non atopo claridade.

Un baleiro interior cheo de escuridade,
ou simplemente un intercambiador de camiños.

Sen un chisqueiro que prenda as razóns,
que deixe ver de onde nace a confusión.
Sen esa fuga dunha perspectiva distorsiona...
xa nada se percibe do mesmo xeito.

Os tempos mudan
e mudan as verbas.
E mentras..
O tempo sobrevoa fugaz e invisible.

Pero é na claridade da confusión,
onde se fai visible a senda.

Esa verea na que a penumbra silandeira
de cando en vez recibe os agarimos
dunha ousada raiola de sol.

E é que o estío non ha ficar sempre,
pero sempre volverá.

_ d'escribindo

13.12.16

lúa

a noite pecha e a brétema,
adornando esta velada,
nunha noite de lúa case chea.
[cautivadora de miradas]

o rumor lonxano dun regueiro
que murmura verbas doutro tempo,
que arrola no berce
a un cativo que xa non o é.

a luz, o son.. e un cheiro da lareira,
debuxando entre a néboa,
unha noite de friaxe [que arrepia]
nesta noite que aparenta case día.

sabor húmido a cogomelo
e agarimos do nordés,
no manto vexetal
que abriga os extractos da vida.
_ d'escribindo

24.4.16

cousas da primavera

raiolas que quecen polo día,
pero a noite estremece.

miradas que adoitan ser profundas
tanto que xa non se diferencia a realidade.

_ d'escribindo

7.4.16

desvelos

un velo que non deixa ver,
un velo que se destapa
unha e outra vez.

a media luz só se precie unha silueta
pero... quén precisa máis?

a seducción percíbese na distancia
así é que nos imos xuntando.

ves?

_ d'escribindo

29.3.16

veo veo.. o no?

no mires
[pues no lo ves]

el ojo que atrapa un destello,
creyendo que es luz
y, sólo es un reflejo.

el ojo cerrado,
cegado por exceso
[perversión]

si la luz ilumina y el reflejo deslumbra,
entonces..
el reflejo miente;
y, la luz asiente.

son los días de ceguera los que crean confusión.
[mirar y no ver]
y es en el resurgir de la emoción,
entre la decepción y la pasión,
quien nutre el crecer.

y crezco.


_ d'scribiendo

ese vacío que tanto pesa..

..que nunca dejé de imaginar como llenar,
pero cada vez es más difícil alentar.

pienso en la multitud y me pregunto:
[muchos lo tienen] cómo lo sienten?
porque no todos sentimos igual.

a veces me culpo de ser yo mismo,
porque entonces, ese fue mi capricho.
un día quise saber qué era la tristeza:
me acerqué y ella me dio cobijo.

fue un frío abrazo que enmarcó mi vacío.
y empecé a sentir esa ausencia.
te inunda por dentro dándote la vuelta,
sacando tu interior hacia afuera.

transeúntes que solo ven un escaparate
vacío de sentidos y sentimientos caducos.
se percibe la no-ilusión, la desilusión;
y es que las desilusiones no dan impulso.

frente a un mar de cristal, bañado de destellos,
de un sol que no da calor; que no enciende
nada más que una ilusión, que no entiende.


_ d'scribiendo

19.3.16

sueños..

que vienen al dormir,
y luego el alba se los lleva.

hay veces que no vienen,
no porque no quiera, no;
no porque no duerma, no;
simplemente no vienen.

otras se deforman, tanto..
que se vuelven amargos.
dónde estás, Morpheus?
el abrazo de la oscuridad respira tan cerca..
y no! no quiero su abrazo.
sólo quiero tu dosis.

han sido largas noches de penumbra,
han sido...
no quiero dormir en la rutina de la ausencia,
no quiero dejar de soñar..
quiero soñar con lo que ansío
quiero alcanzar lo que sueño.

a veces pienso que te olvidas de venir
a veces pienso que me has dejado atrás en tu camino.
a veces..
solo a veces creo caer en un sueño tan profundo que no recuerdo nada.
y es que,
a veces, es mejor caer en el olvido.

_ d'escribiendo

5.2.16

apariencia

parece pero non o é.
e é que descoñece a esencia.

esencia vive ben agochada.
sempre está onde non se ve,
sempre, sempre que non o é.

miro e só atopo apariencia.
non entendo como, pero
esencia convértese en ausencia.

cada vez o proceso faise máis complexo,
cada vez é máis difícil atopar a orixe.
a confusión medra máis e máis,
e cada vez,
entendo que entendo menos.

e é que, canta máis consciencia,
máis incertidume;
quizais é a conciencia
quen só ve apariencia,

e é que, canta máis inconsciencia,
máis certidume:
quizais é a subconciencia
quen procura a esencia.

[do fluir das ideas no curso natural do proceso: o meandro]

_ d'escribindo

12.1.16

cousas do inverno

danzan en parella,
vento e choiva.
bágoas salpicadas,
reflexo sombrío; o frío.

a escuridade é a materialidade da noite;
e ese asubío do ar,
a vaporosidade das lembranzas que,
dende lonxe,
non deixan de amosar.

un día crin medrar.
un día decateime que era mentira;
mais, algo do camiño recadei.
pero non me acabo de acostumar, inverno.

iluso con ilusións
(eran moitas)
non puiden con elas e extraviáronse.

ao principio foi brusco,
logo realidade
máis tarde soidade [só]

pasou sen chamar e entrou;
o inverno (quen se non)
pasou de lonxe, tamén,
o vento (quen asubiou)

un día crin..
crin que o estío ía ficar.
pero non, non o vin,
e voltou inverno.

_ d'escribindo

8.1.16

misterioso sentir

prendes os distintos sentidos,
tes a capacidade innata de torturar..
..e logo fuxes.

e é que, acariciarche é doado;
non o é tanto, sentir ben ou sentirse mellor.
non o é tanto relaxarse
[e máis difícil cobixarche]

ás veces ficar ó teu carón tan só é restar,
outras, un xeito de deixar de contar.
porque.. no fondo,
tes parte de escuridade
[escuridade inundante]

na distancia, móvese algo,
con cada paso;
e é tan distante, que non chega.
e é tan distante, coma ti cando non fas caso.

outras veces, moito máis preto,
es algo que impulsa con forza;
e é que, diante do precipicio é dificil saltar;
un xeito [éste] de consumir o tempo,
só, diante do abismo da realidade.

sentir [ti]
a túa existencia amosa un percorrido:
_o teu;
_o meu;
_o percorrido

misterio [que se esgota]

_ d'escribindo

6.1.16

a perspectiva das sensacións

dreams_hope_magic_

''People are walking, leaving behind
Someone who wants them to stay
Everyone's talking out of their minds
See that their gone

Afraid that their coming to stay''

11.9.15

[ i n ] - s i n u o s i s a d e s

curvaturas, curvas, trazos, esbozos;
que se doblan con el paso de las miradas
[que no ven]

contornos incontenidos, insinuantes, seductores;
porque no saben de satisfacción
[bocetos de lo que aún no es]

cuando la añoranza se trastorna,
la insatisfacción se vaporiza y se respira en cada suspiro..
suena el silencio
[eco hablando sólo, a solas, asustado]

miedo a la oscuridad,
a no ver más allá de unos párpados,
a la no-materialidad.

círculo fraccionado en docenas que cuentan a paso firme un instante,
y otro instante,
y otro más..
encadenado al tiempo que nos arrastra al vacío de lo incierto.

_ d'escribiendo

14.8.15

a morpheus II

esta noite..
a túa visita foi agarimosa.

pero,
esta noite..
a túa dose non foi suficiente.

quizáis ésta..
noite desexada,
noite arroupada;
noite esgotada;
é tamén.. noite pecha.

porén o tic tac dos teus pasos non me arrola,
xa non;
a prol dun eco que, susurrante,
xa non
deixa de ficar.

xa está!!
podo sentir de novo ese agarimo que..
xa está
surtindo efecto.

_ d'escribindo

10.8.15

vereda inhóspita

de qué lado van los temores? 
y.. los recuerdos?
de dónde las ilusiones?
y.. las emociones?

tanto caos distorsiona la percepción,
tanto tiempo sin percibir.
o tal vez el exceso preceptivo no deja filtrar
..tal vez!

nadie dijo que fuera fácil,
..nadie;
nunca dijo que fuera lo ansiado,
..nunca.

percibir no es esperar,
porque..
percibir es una capacidad..
salvaje:
dómala 

sentir no es percibir, no es lo mismo.. no;
quizás como..
vivir y vivir que no son lo mismo..
..no.

equilibrio es virtud.
quizás se ha perdido en ese largo viaje:
ella;
quizás se ha quebrado en el ombligo:
él.

ambos se buscan, ambos se ansían..
pero ansiedad los distancia;
ambos resisten, ambos persisten.
pero ansiedad no descansa.

reafirmar su existencia — potencialidad
caminar con paciencia — actualidad 

veranda de hospicio.

_ d'escribiendo

7.8.15

make it right

I know that I want you
I know that I need you
But I can't pretend that
This'll make it right

You whisper your name
But I can't hear you
Don't leave me behind
Lend me your hand

I can feel them
I think they're closing in
Don't leave me behind
Lend me your hand

Let me feel you
By my side
Be where I can hear you
I long to feel

>make it right | anathema<

3.8.15

anhelos(idad)

adicción (como suma de las partes).
que difícil conciliarlas,
reconciliarlas..

oscuridad que abraza,
y un tic tac que ambienta la velada;
difícil ignorar, difícil evadir..
única opción resistir.

granulosidades sustraídas, fragmentadas;
granos que saltan al vacío.
y en el fondo se vuelven a unir;
y, es que.. el giro es cómplice del tiempo,
y, es que.. no se puede huir.

su forma es infinita: arriba lo que resta,
abajo.. la suma del camino.
y es que entre rejas de madera,
sólo la vaporosidad de la tiniebla
acaricia cada grano de arena.

anhelando vaporosidad
esperando luminosidad..

mientras tanto..
la luz como la escultura que deja fluir desde las tinieblas.

_ d'escribiendo

29.7.15

c a s u a l i d a d . . .

...cose con hilo de seda,
un suave tejido;
cose puntadas sin desvelar..
[arrugando] lo cosido.

la casualidad es tal vez caprichosa,
tal vez es casual..
es un punto tras otro sobre el que trazar el boceto, es..
eso que se dibuja, eso es.

a veces se cree entrever en las tinieblas,
se vislumbra;
a veces es un reflejo de la experiencia,
y se derrumba.

casualidad, inconsciencia, emergencia..
no se ve, falta perspectiva...

_ d'escribiendo

27.5.15

feelin' ...so astray

when you're down and out
it's hard to see it clear
nothing matters anymore
got nothing left to lose

>astray | street talk<

13.3.15

sabiduría existencial y corporal...

"Vivir una vida humana constituye un esfuerzo filosófico. Cualquier idea que tengamos, cualquier decisión que tomemos y cualquier acto que llevemos a cabo se basa en supuestos filosóficos tan numerosos que posiblemente no seamos capaces de enumerarlos […]. A pesar de que sólo ocasionalmente somos conscientes de ello, todos nosotros somos metafísicos; somos metafísicos no en el sentido de un mundo ideal, sino como parte de nuestra capacidad cotidiana de dotar de sentido a nuestra experiencia. Es a través de nuestros sistemas conceptuales como somos capaces de dar sentido a la vida cotidiana y nuestra metafísica cotidiana está incorporada en dichos sistemas conceptuales. "

Philosophy in the Flesh

31.1.15

...sin pararnos a reflexionar en el trayecto.

La geometrización de la vida se asimila a una serie de puntos unidos entre sí para dar continuidad.. el problema radica en que esa unión tal vez sea forzada.

Un punto es la mínima entidad geométrica, la unión de dos puntos crea un segmento pero.. teniendo el principio y el final lo sencillo es trazar una línea recta entre ambos.. por lo tanto el segmento no deja de ser el camino más corto para llegar al objetivo, sin pararnos a reflexionar en el trayecto.

La circunferencia es equidistante. Se compone de muchos puntos de los cuales el más importante tal vez sea el centro.. pero ser el centro puede resultar una posición un tanto incómoda: todos esos puntos equidistantes observándolo.. manteniendo la distancia de modo que todos y cada uno de ellos ejercen la misma tensión.. todos juntos marcan un camino cerrado que se ancla [...], en este caso un camino que siempre conduce al mismo punto, sin pararnos a reflexionar en el trayecto.

El trayecto no es llegar, sino recorrer. Es la experiencia de salir sin saber a donde, recorriendo lo inesperado.. Es partir y disfrutar la vista por esa ventanita que es la vida.

El trayecto [el proyecto] no es sino un discurso, mas o menos afortunado, con trazados mas o menos acertados.. con una esencia que argumenta su evolución. Es importante ese fundamento esencial que le da carácter al proyecto.. al trayecto.

Es evidente que el trayecto siempre se queda en el camino.. resaltando el valor de la percepción del individuo que lo vive. Lo habitual suele ser que el sujeto fije la mirada en el punto final y la sorpresa surge cuando se percibe el recorrido, aunque considero que en la mayoría de los casos no existe un claro final. Es enriquecedor cuando ese camino que se recorre sin final quiebra a sucesos inesperados, que in[sinúen] deformaciones que lo caracterizan de modo singular.

[...parémonos a reflexionar sobre el trayecto]

_ d'escribiendo